Περί Αγίου Βαλεντίνου

   Καλησπέρα διαδικτυακοί μου φίλοι! Ως ένας από τους διαχειριστές του blog αποφάσισα να δηλώσω και εγώ την παρουσία μου -επιτέλους- με το πρώτο μου στους κομπάρσους άρθρο και, για αυτό, παρακαλώ να δείξετε επιείκεια και να μην είστε πολύ αυστηροί απέναντί μου. Ας αρχίσουμε.

   Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου. Η ημέρα του πολυσυζητημένου Αγ. Βαλεντίνου. Μια μέρα που κατέχει ξεχωριστή θέση στην παράδοσή μας και που ενισχύθηκε σίγουρα τα τελευταία χρόνια από τις νεώτερες κυρίως γενιές. Η ημέρα που όλοι οι ''ερωτευμένοι'' μπορούν να αναδείξουν τα συναισθήματά τους με τον πλέον εμφατικό τρόπο.

   Η ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου, ωστόσο, είναι μια μέρα με διπλή ανάγνωση. Από τη μια έχουμε τους ''ερωτευμένους'' που κατακλύζουν τους δρόμους και τα μαγαζιά (η χαρά του επιχειρηματία), γιατί υπάρχει η ανάγκη να ταυτιστούν με αυτό αλλά και να βρουν την επιβεβαίωση μέσα από αυτή την πράξη. Από την άλλη είναι οι ελεύθεροι και ωραίοι που παρ' ολ' αυτά έμειναν και φέτος μόνοι και τί καλύτερο να κάνουμε (ναι είμαι και εγώ μέσα σε αυτούς) από το να σχολιάσουμε αυτή την κατά τα άλλα πολυσήμαντη ημέρα. Αυτή τη "ΓΙΟΡΤΉ".

   Έτσι λοιπόν αποφάσισα και εγώ χθες το βραδάκι να πάρω την παρέα μου και να κάνουμε μια βόλτα στους δρόμους για να μοιραστούμε τη χαρά των ''ερωτευμένων''. Ως αφετηρία αποφασίστηκε το Χαλάνδρι καταλήγοντας στην Αγ. Παρασκευή. Ομολογώ πως έμεινα εντυπωσιασμένος από τις εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, παρκαρισμένων -νόμιμα και παράνομα- αυτοκινήτων, που είχε ως αποτέλεσμα και την κυκλοφοριακή συμφόρηση. Ούτε στο ΕURO τέτοια κοσμοσυρροή. :P Θα μου πει τώρα κάποιος, μα καλά Παρασκευή ήταν οπότε λογικό. Ωστόσο όποιος ήταν έξω και παρατήρησε την κατάσταση μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Έτσι αναρωτήθηκα μήπως τελικά αποτελεί ο Βαλεντίνος εθνική γιορτή (που δεν ορίζεται καν από την ελληνική ορθόδοξη παράδοση) και δεν το γνωρίζουμε;; Γιατί ήξερα εκ των προτέρων τι θα αντιμετώπιζα αλλά και εν μέσω κρίσης αυτό ξεπέρασε κάθε φαντασία. Να 'ναι καλά οι γονείς που κατανοούν τις ανάγκες των ''ερωτευμένων'' τους παιδιών.

   Επιλέον ένα συμπέρασμα που εξάγεται από αυτή τη στάση των νέων είναι ότι για μία ακόμη φορά επικρατεί η ελληνική κουλτούρα που επιτάσσει να κάνω και εγώ ό,τι κάνει ο διπλανός μου. Το να μπορεί κάποιος να αντιτίθεται στη μάζα ανεξαρτήτως συνθηκών είναι πλεονέκτημα γιατί δείχνει ότι αντιμετωπίζει τα πράγματα με αλλη λογική. Δε νομίζω ότι θα κριθεί κάποιος γιατί κόντρα στη ροή των πραγμάτων αποφάσισε να κάνει κάτι το διαφορετικό. Γιατί αυτο το διαφορετικό για τον ίδιο πρεσβεύει κάτι και παράλληλα δρα κατ' αυτον τον τρόπο διότι δεν έχει ανάγκη να ενταχθεί στη μάζα. Βέβαια όλη αυτή η συμπεριφορά αποτελεί μια γενική κοινωνική ελληνική παθογένεια οπότε τρέχα γύρευε...

   Που θέλω να καταλήξω; Η ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου είναι μια μέρα στην οποία δυστυχώς, για μένα, έχουμε αποδώσει μέγιστη σημασία χωρίς λόγο. Όλα τα ''ερωτευμένα'' ή έστω τα πραγματικά ερωτευμένα ζευγάρια -αν υπάρχουν όντως τέτοια- κατά την άποψή μου δεν χρειάζονται αυτή τη μέρα για να δείξουν τα συναισθήματα τους προς το έτερον ήμισυ. Οι ξεχωριστές στιγμές που μπορεί να βιώσει μια σχέση είναι πολλές, όχι μία, αλλά και ταυτόχρονα προσωπικές. Έτσι το συναίσθημα μπορεί να εκφραστεί οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς να χρειάζεται να οριοθετείται μέσα σε πλαίσια, όπως ημέρες, γιορτές κλπ, χωρίς να αναζητά φανφάρες και πανηγύρια.

Χρήστος