Γιορτές! Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, γαλοπούλες, Αϊ-Βασίλης, οικογενειακά τραπέζια.
Αυτές οι λέξεις μου έρχονται στο μυαλό όταν ακούω για γιορτές Χριστουγέννων. Τι γιορτάζουμε όμως; Οι χριστιανοί τη γέννηση του Χριστού(το ξέρω δε φαίνεται), τα παιδάκια τις διακοπές από το σχολείο που τους κουράζει τόσο πολύ, εμείς οι φοιτητές τα κρασιά και τα ξενύχτια(που τα κάνουμε έτσι κι αλλιώς όλο τον χρόνο) και γενικά όλοι χαίρονται και αγαλλιάζουν.
Βέβαια, υπάρχει και η πρωτοχρονιά και γιορτάζουμε και την έλευση του καινούργιου χρόνου. Μπήκαμε λοιπόν, φέτος στο 2014 με μελαγχολία, κούραση και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο στην Ελλάδα της κρίσης. Κάθε πρωτοχρονιά λέγαμε ότι θα ήταν η τελευταία μέσα στη λιτότητα, τη μιζέρια και τη φτώχεια αλλά κάθε χρόνο διαψεύδουμε εαυτούς και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο νέο έτος.
Τα Χριστούγεννα είναι πάντως μια περίεργη εποχή. Βλέπεις συγγενείς που είχες να δεις καιρό, περνάς χρόνο με τους συγγενείς σου(που τυχαίνει βέβαια καμιά φορά να μη τους συμπαθείς καθόλου), έρχεσαι πιο κοντά με τη/το σύντροφό σου και τους φίλους σου και ίσως θυμάσαι λίγο να ΖΕΙΣ. Γιατί η αλήθεια είναι ότι έχουμε ξεχάσει να ζούμε. Ειδικά οι μεγαλύτεροι, που έχουν τόσες έγνοιες στο κεφάλι τους που ξεχνάν να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους ,αλλά αναλώνονται με το πως να τα βγάλουν πέρα.
Και όχι ότι δεν θα έπρεπε να το κάνουν. Αλλά ξεχνάνε να ζούνε και τι νόημα έχει η ζωή που αποτελείται απλά από μιζέρια και πάλη για επιβίωση;
Βέβαια από τα γιορτινά τραπέζια δε λείπουν οι πολιτικές συζητήσεις, αυτό θα έλειπε! Τώρα, ίσως περισσότερο από ποτέ, βλέπουμε τους γονείς-συγγενείς-φίλους-γείτονες να αναλύουν τα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης, της βόρειας Αμερικής και της Ασίας με στόμφο και ύφος μεγαλοπρεπές, ενώ μασαμπουκώνουν τη γαλοπούλα και πίνουν το αγιωργίτικο κρασάκι τους. Ακούμε ότι για την κρίση φταίνε οι Γερμανοί, οι κομμουνιστές, οι Πακιστανοί, οι πολιτικοί(που τους ψηφίζουν βέβαια ακόμη και αυτοί είναι που τους ψήφιζαν για δεκαετίες), οι Αμερικανοί, οι Κινέζοι επενδυτές(ναι το άκουσα και αυτό), οι πλανήτες, τα ζώδια, η κοντή και ο Δον Κιχώτης. Γιατί ως Έλληνες δεν θα πούμε ποτέ ότι φταίμε και εμείς οι ίδιοι(αν όχι εμείς, οι προηγούμενες γενιές μας) που υποστήριζαν και εθελοτυφλούσαν απέναντι σε μια καχεκτική, κομματοκρατική και υπολειτουργούσα δημόσια διοίκηση και ένα σύστημα εξουσίας κομματοκρατικό, ούτε στο ελάχιστο δημοκρατικό και τελείως εκμεταλλευτικό.
Αλλά μέσα σε όλο αυτό το χαμό, έχουμε και την ξαδέρφη που δίνει πανελλήνιες και δε πρέπει να φάει πολύ/ξεκουραστεί γιατί θα διαβάσει λιγότερο, και πάει η τόσο γονικώς θελούσα επιτυχία, τον ξάδερφο που θέλει να πάρει το καινούργιο PS4(Playstation ανίδεε!) και στέλνει γράμματα στον Αϊ-Βασίλη με δακρύβρεχτες προτάσεις για το πόσο στεναχωρημένος είναι χωρίς αυτό(Βέβαια ξέρει ότι δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης και το κάνει απλά για να τα πάρουν οι γονείς του και να ευαισθητοποιηθούν) και την ξαδέρφη που θα πάει το βράδυ στον Πλούταρχο και θα δώσει 35 ευρώ(Γιατί η Ελλάς πεινάει) και δεν ξέρει τι να φορέσει για να της κάτσει(γκουχ γκουχ) ο πιο ωραίος κλαρινογαμπρός (30άρης κατά προτίμηση - ευτυχώς δεν έχω τέτοια ξαδέρφη).
Έχουμε βέβαια και όλους που βλέπουν να πλησιάζει η νέα χρονιά και αρχίζουν αμέσως να ρίχνουν ευχές δεξιά και αριστερά και λένε "Φέτος θα είμαι καλύτερος άνθρωπος, πιο καλόκαρδος, πιο ευγενικός" κτλ. Γιατί βέβαια, δε μπορούν αυτό να το λένε ΚΑΘΕ μέρα, πρέπει να το λένε την πρωτοχρονιά,απλά και μόνο για να μην κάνουν τίποτα για αυτό και να το ξαναπούν και του χρόνου.
Αλλά όπως λέει και ο Δελοιβοριάς:
Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος.
Καλή χρονιά :)
Αυτές οι λέξεις μου έρχονται στο μυαλό όταν ακούω για γιορτές Χριστουγέννων. Τι γιορτάζουμε όμως; Οι χριστιανοί τη γέννηση του Χριστού(το ξέρω δε φαίνεται), τα παιδάκια τις διακοπές από το σχολείο που τους κουράζει τόσο πολύ, εμείς οι φοιτητές τα κρασιά και τα ξενύχτια(που τα κάνουμε έτσι κι αλλιώς όλο τον χρόνο) και γενικά όλοι χαίρονται και αγαλλιάζουν.
Βέβαια, υπάρχει και η πρωτοχρονιά και γιορτάζουμε και την έλευση του καινούργιου χρόνου. Μπήκαμε λοιπόν, φέτος στο 2014 με μελαγχολία, κούραση και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο στην Ελλάδα της κρίσης. Κάθε πρωτοχρονιά λέγαμε ότι θα ήταν η τελευταία μέσα στη λιτότητα, τη μιζέρια και τη φτώχεια αλλά κάθε χρόνο διαψεύδουμε εαυτούς και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο νέο έτος.
Τα Χριστούγεννα είναι πάντως μια περίεργη εποχή. Βλέπεις συγγενείς που είχες να δεις καιρό, περνάς χρόνο με τους συγγενείς σου(που τυχαίνει βέβαια καμιά φορά να μη τους συμπαθείς καθόλου), έρχεσαι πιο κοντά με τη/το σύντροφό σου και τους φίλους σου και ίσως θυμάσαι λίγο να ΖΕΙΣ. Γιατί η αλήθεια είναι ότι έχουμε ξεχάσει να ζούμε. Ειδικά οι μεγαλύτεροι, που έχουν τόσες έγνοιες στο κεφάλι τους που ξεχνάν να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους ,αλλά αναλώνονται με το πως να τα βγάλουν πέρα.
Και όχι ότι δεν θα έπρεπε να το κάνουν. Αλλά ξεχνάνε να ζούνε και τι νόημα έχει η ζωή που αποτελείται απλά από μιζέρια και πάλη για επιβίωση;
Βέβαια από τα γιορτινά τραπέζια δε λείπουν οι πολιτικές συζητήσεις, αυτό θα έλειπε! Τώρα, ίσως περισσότερο από ποτέ, βλέπουμε τους γονείς-συγγενείς-φίλους-γείτονες να αναλύουν τα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης, της βόρειας Αμερικής και της Ασίας με στόμφο και ύφος μεγαλοπρεπές, ενώ μασαμπουκώνουν τη γαλοπούλα και πίνουν το αγιωργίτικο κρασάκι τους. Ακούμε ότι για την κρίση φταίνε οι Γερμανοί, οι κομμουνιστές, οι Πακιστανοί, οι πολιτικοί(που τους ψηφίζουν βέβαια ακόμη και αυτοί είναι που τους ψήφιζαν για δεκαετίες), οι Αμερικανοί, οι Κινέζοι επενδυτές(ναι το άκουσα και αυτό), οι πλανήτες, τα ζώδια, η κοντή και ο Δον Κιχώτης. Γιατί ως Έλληνες δεν θα πούμε ποτέ ότι φταίμε και εμείς οι ίδιοι(αν όχι εμείς, οι προηγούμενες γενιές μας) που υποστήριζαν και εθελοτυφλούσαν απέναντι σε μια καχεκτική, κομματοκρατική και υπολειτουργούσα δημόσια διοίκηση και ένα σύστημα εξουσίας κομματοκρατικό, ούτε στο ελάχιστο δημοκρατικό και τελείως εκμεταλλευτικό.
Αλλά μέσα σε όλο αυτό το χαμό, έχουμε και την ξαδέρφη που δίνει πανελλήνιες και δε πρέπει να φάει πολύ/ξεκουραστεί γιατί θα διαβάσει λιγότερο, και πάει η τόσο γονικώς θελούσα επιτυχία, τον ξάδερφο που θέλει να πάρει το καινούργιο PS4(Playstation ανίδεε!) και στέλνει γράμματα στον Αϊ-Βασίλη με δακρύβρεχτες προτάσεις για το πόσο στεναχωρημένος είναι χωρίς αυτό(Βέβαια ξέρει ότι δεν υπάρχει Αϊ-Βασίλης και το κάνει απλά για να τα πάρουν οι γονείς του και να ευαισθητοποιηθούν) και την ξαδέρφη που θα πάει το βράδυ στον Πλούταρχο και θα δώσει 35 ευρώ(Γιατί η Ελλάς πεινάει) και δεν ξέρει τι να φορέσει για να της κάτσει(γκουχ γκουχ) ο πιο ωραίος κλαρινογαμπρός (30άρης κατά προτίμηση - ευτυχώς δεν έχω τέτοια ξαδέρφη).
Έχουμε βέβαια και όλους που βλέπουν να πλησιάζει η νέα χρονιά και αρχίζουν αμέσως να ρίχνουν ευχές δεξιά και αριστερά και λένε "Φέτος θα είμαι καλύτερος άνθρωπος, πιο καλόκαρδος, πιο ευγενικός" κτλ. Γιατί βέβαια, δε μπορούν αυτό να το λένε ΚΑΘΕ μέρα, πρέπει να το λένε την πρωτοχρονιά,απλά και μόνο για να μην κάνουν τίποτα για αυτό και να το ξαναπούν και του χρόνου.
Αλλά όπως λέει και ο Δελοιβοριάς:
Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος.
Καλή χρονιά :)
