Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Περί σχολικών χρόνων

Τη βδομάδα αυτή  άρχισαν πάλι τα σχολεία για τη σχολική χρονιά 2013-2014, και ακούγοντας και βλέποντας αντιδράσεις παιδιών που βρίσκονται ακόμα στη σχολική ηλικία, έκανα κάποιες σκέψεις.
 Η πλειονότητα των παιδιών δυσανασχετούσαν, βρίζοντας το σχολείο και τους δασκάλους / καθηγητές, κατεβάζοντας ο,τι κοσμητικό επίθετο μπορεί να σκεφτεί το μυαλό τους. Με αφορμή την αντίδραση αυτή, θυμήθηκα τις δικές μου αντιδράσεις και σκέψεις γύρω από το σχολείο και τους καθηγητές. Θυμήθηκα ότι δεν έβριζα χωρίς λόγο καθηγητές  ( αν και όντας άτακτος και φασαριόζος θα έπρεπε), και ότι παίρνοντας το απολυτήριό μου  ευγνωμονούσα σχολείο και καθηγητές για όλα σου μου έδωσαν, εφόδια για τη ζωή που ίσως δεν αξιολογούνται ορθά όταν βρίσκεσαι ακόμα σε αυτό.

Υπάρχουν βέβαια, πέρα από αυτούς τους τεντυμπόυδες, και τα μικρά παιδάκια που πάνε είτε στην πρώτη Δημοτικού, είτε σε άλλες τάξεις του Δημοτικού. Ποιος δε θυμάται με νοσταλγία τα χρόνια αυτά της αθωότητας και ξεγνοιασιάς; Εκεί κάναμε τους πρώτους μας φίλους, κρυφοκοιτάξαμε για πρώτη φορά κορίτσια, αγχωθήκαμε για ένα τεστ, παίξαμε μπάλα και κερδίσαμε την άλλη τάξη, κάναμε φυσική ανακαλύπτοντας τον κόσμο, κάναμε φασαρία και άλλα όμορφα και ωραία που ξυπνούν στις γωνιές του μυαλού μου όταν σκέφτομαι εκείνα τα χρόνια. Ποιος μπορεί να πει κάτι κακό για αυτούς τους καιρούς; Που οι δάσκαλοι και δασκάλες μας έμαθαν να λειτουργούμε κοινωνικά, και μας έκαναν να σκεφτόμαστε λίγο περισσότερο απ' ότι πριν , και επιβράβευαν κάθε μας προσπάθεια.


Στο γυμνάσιο άλλαξαν λίγο τα πράγματα, νιώσαμε λίγο μεγαλύτεροι, άρχισαν οι κοπάνες, άρχισαν τα ερωτιλίκια για τους πιο τολμηρούς και αρρενωπούς, σπάσανε πολλές παρέες του δημοτικού, φτιάχτηκαν καινούργιες, ξεθαρρέψαμε και λίγο και βγαίναμε και δειλά δειλά προς τα McDonalds/ Goodys ( no διαφήμιση intended). Άρχισαν τα σκονάκια και οι αντιγραφές, άρχισε και το κάθε καρυδιάς καρύδι να βρίζει και γενικά η πορεία προς την αρρενωπότητα ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα( το μόνο που έλειπε ήταν η τύπισσα από το American Beauty για να συμπληρωθεί το σκηνικό) . Μέσα σε αυτό το χαμό άρχισαν και οι παρκουράδες και οι σκεϊτάδες να κάνουν την εμφάνιση τους, με μπόλικα μαλλιά βεβαίως βεβαίως και 2 χιλιοστά μουστάκι, και οι κοπελίτσες να τρέχουν από πίσω τους, μαυρίζοντας τη ψυχή του μικρού αφανούς Γιωργάκη που  κρυφοκοίταζε τη Μαιρούλα ήδη από την τρίτη δημοτικού να κάνει σχοινάκι.

Μέσα σε αυτά περάσαμε προς το λύκειο, την εποχή της επανάστασης, της punk/metal και της ωριμότητας. Η εφηβεία στο ζενίθ, έρωτες ξετρύπωναν από παντού, ο Γιωργάκης πια δεν κοίταζε τη Μαιρούλα, αλλά κοίταγε για πιο intellectual κοριτσάκια με αρχαιοπρεπή ονόματα ,όπως η Θάλεια και η Ερμιόνη, που άκουγαν πυξ λαξ και πάριο και δεν έτρεχαν πίσω από τον κάθε καραγκιόζη, και γενικά η ζωή έτρεχε και εμείς τρέχαμε από πίσω της για να μεγαλώσουμε. Μέσα στο άγχος των πανελληνίων και την όλη φασαρία, χάσαμε κάπως τον παιδικό μας εαυτό και γίναμε ρομποτάκια, ξεχνώντας λίγο ίσως ποιοι είμαστε και τότε μεγαλώσαμε πραγματικά. Και μπήκαμε στο πανεπιστήμιο, άνετοι, με μούσια και μυαλό στα κάγκελα.
                                                                                                                     -Φίλιππος











Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου